Terug naar IJmuiden: een afscheid dat precies bij haar paste

Waarom ik ooit begonnen ben met Salve Cara? Die vraag krijg ik vaker. En elke keer als ik hem beantwoord, voel ik een warme gloed. Want de reden is heel persoonlijk. Mijn moeder was namelijk mijn inspiratie. Zij vroeg mij, in de laatste fase van haar leven, of ik haar afscheid wilde regelen. Precies zoals zij het voor zich zag. Ik heb dat met alles wat ik in me had gedaan. En het was liefdevol, het klopte. Toen vroeg de uitvaartverzorger me na afloop of dit werk niets voor mij was. 

Waardevolle tijd samen

In 2021 werd mijn leven plots stilgezet door een ongeluk. Mijn werk als verpleegkundige kon ik niet langer doen. Wat toen als een dieptepunt voelde, bleek achteraf een waardevolle tijd. Die periode gaf me de ruimte om heel dicht bij mijn ongeneeslijk zieke moeder te zijn. We spraken over het leven, over wat komen ging, over haar wensen. En langzaam groeide het idee van haar afscheid. Een afscheid dat niet alleen waardig moest zijn, maar vooral van haar, door haar, en in zekere zin ook met haar.

Haar hart lag aan zee

Toen we haar as na een maand mochten ophalen, wist ik dat dit moment meer verdiende dan een plek op een plank of in een urn op zolder. Mijn moeder was een vrouw van de zee. IJmuiden was haar plek, haar thuis. Dus ik begon te zoeken naar mogelijkheden: hoe konden we haar laatste wens vervullen, op haar manier? We kwamen uit bij een prachtige uitvaartboot, speciaal voor asverstrooiingen op de Noordzee. Zodra ik aan boord stapte, wist ik: dit is het. Dit is wat zij had gewild.

‘Mam, je bent vrij’

Op de dag zelf stond er wind. We lachten om hoe wild het was, precies zoals zij het mooi had gevonden. Avontuurlijk, levendig, vrij. Binnen hadden we een plekje voor haar gemaakt met haar foto, bloemen, en wat kleine dingen die haar typeerden. Buiten, op het dek, stonden we met rozen in de hand. In lichte kleding, precies zoals zij wenste. We strooiden haar as uit, terwijl de wind het meenam over het water. De rozen volgden. En in dat moment, met de geur van de zee in mijn neus en tranen in mijn ogen, dacht ik: ‘mam, je bent vrij. Je bent in IJmuiden.’ Dat gaf mij kippenvel!

Geen afscheid, maar een viering

Daarna voer de kapitein cirkels rond de plek waar we haar hadden losgelaten. We spraken herinneringen uit, glimlachten om kleine anekdotes, en openden een fles champagne. Want dat is hoe ze het graag wilde. Haar favoriete Nederlandstalige muziek schalde over het dek; vrolijke klanken die haar weerspiegelden. Het werd geen afscheid vol verdriet, maar een ode aan wie zij was. Levenslustig, eigenzinnig en liefdevol.

Thuisbrengen

Voor mij voelde het alsof ik haar zo thuisbracht. Naar de plek waar haar ziel zich vrij kon voelen. En dat voelde goed. Niet alleen voor mij, maar vooral ook voor haar. Een gevoel van liefde, respect en vrijheid. Dit zou ik voor iedereen willen en kunnen betekenen. Vanuit mijn liefde voor de medemens gun ik iedereen een warm en persoonlijk afscheid, en het maakt me niet uit wat ik daar allemaal voor in gang moet zetten. Want veel mensen bewaren de as van hun dierbare jarenlang. Maar wat als loslaten ook helen is? Wat als je juist in dat moment ruimte vindt om verder te leven; met liefde, met herinnering, met rust?

Afscheid nemen is niet één dag

Ik deel dit verhaal niet zomaar. Ik deel het omdat ik geloof dat afscheid nemen zoveel meer is dan alleen een uitvaart; het is een proces. En soms is het moment van asverstrooiing een nieuw hoofdstuk. Een moment van loslaten, van eren, maar ook van liefhebben. Voor ons was het een dag vol liefde, tranen, herinneringen en uiteindelijk ook blijdschap en vrede. We konden haar loslaten met het gevoel dat ze op de juiste plek was: vrij en thuis. Ik help jou graag om ook op een voor jou waardevolle manier afscheid te nemen van jouw dierbare.