

Ik heb jarenlang als verpleegkundige met mensen met niet-aangeboren hersenletsel, Alzheimer en frontotemporale dementie gewerkt. Deze mensen zitten echt in mijn hart. Ik werkte vooral met patiënten in het laatste stadium van deze ziekte. Een stadium dat ik altijd de ‘verzonken ik’ noemde. De persoonlijkheid zie je niet meer. Je ziet lege ogen. Mijn grote liefde voor deze patiëntengroep hielp me altijd om hen op de juiste manier te benaderen. En dat zie ik als een grote meerwaarde in mijn huidige werk als uitvaartbegeleider.
Volgens cijfers van Alzheimer Nederland zal het aantal mensen met dementie de komende jaren alleen maar stijgen. Leeftijd is namelijk de belangrijkste risicofactor voor het krijgen ervan en de kans neemt sterk toe bij het ouder worden. Van de mensen boven de 90 jaar heeft maar liefst 40% hiermee te maken. De kans dat er bij een uitvaart iemand binnen de familie Alzheimer heeft, wordt dan ook alleen maar groter.
Uit ervaring weet ik dat veel mensen het lastig vinden om hiermee om te gaan. Want hoe vertellen we moeder dat vader niet meer leeft? Moeten we opa wel meenemen naar de uitvaart van oma? Geeft dat niet te veel onrust en ‘gedoe’? En heeft het überhaupt wel zin om iemand met dementie in het proces mee te nemen? Ze zijn alles een paar minuten later immers toch al weer vergeten?
Zelf vind ik het heel belangrijk om iemand met dementie goed te begeleiden tijdens de week waarin we het afscheid regelen. In overleg met de familie zou ik mijn rol hierin bespreken. Wat vinden zij fijn? Waar gaat hun voorkeur naar uit? Wanneer vader dementerend is, zou ik rustig naar hem toe gaan en bij hem gaan zitten. Wil hij misschien even bij zijn vrouw kijken?
Dan zou ik hem bij de hand pakken, samen met hem naar de kist lopen en er rustig bij gaan zitten. Even alle aandacht bij hem. Het maakt niet uit wat hij dan zegt of doet. Laat hem maar, het is allemaal goed zo. Maar ik heb ook aandacht voor praktische zaken. Gebruikt hij medicatie? Dan zal ik erop toezien dat dit in deze, voor de familie vaak zo hectische, week niet vergeten wordt. Net zoals het toiletbezoek vlak voor de uitvaart. De familie wordt vaak zo in beslag genomen door het eigen verdriet en gemis, dat dit soort dingen nog weleens over het hoofd worden gezien.
Ik zou hem overal bij betrekken en hem eventueel een speciale rol geven. Bijvoorbeeld op de dag van de uitvaart, waarbij ik volgens traditie voor de kist uitloop. Als hij het dan fijn vindt om naast mij te lopen, vind ik het niet belangrijk dat protocollen wat anders voorschrijven. Het gaat om het moment en het maakt niet uit dat hij er over vijf minuten niets meer vanaf weet. Het gaat om dat stukje onverdeelde aandacht en het voorkomen van extra onrust bij degene met dementie enerzijds én het ontlasten van de familie anderzijds.
Wil jij meer weten over het begeleiden van mensen met dementie voor en tijdens de uitvaart? Neem dan contact met me op.
Heeft u vragen of wilt u weten wat ik voor u kan betekenen? Schroom dan niet om contact op te nemen.