

We krijgen er vroeg of laat allemaal mee te maken wanneer het tijd is om afscheid te nemen van een geliefde: loslaten. Het klinkt zo eenvoudig, maar het is misschien wel één van de moeilijkste dingen om te doen. Of het nu gaat om een plotseling verlies of een overlijden dat zich langzaam aandient; het raakt je diep. En hoe laat je iemand dan los?
Toen ik nog werkzaam was als verpleegster merkte ik dat veel mensen worstelen met loslaten wanneer hun geliefde op het sterfbed ligt. En eerlijk is eerlijk: loslaten is geen knop die je even indrukt, het is een proces. Dit proces begint vaak al voor het overlijden zelf, want een goed afscheid begint niet per se bij de uitvaart. Als je de kans ervoor krijgt, begint het afscheid soms al op het moment dat iemand nog helder is. Want juist dat is het moment om de dingen te zeggen die je wilt zeggen, om samen te zijn, te lachen, te huilen of om te knuffelen. Dat is ook rouwen. En dat is ook loslaten.
Wat kan helpen is om dit proces niet alleen aan te gaan. Deel deze tijd samen, praat over je verdriet, je twijfels en vooral ook over de mooie momenten. Het kan al erg fijn zijn om samen te lachen om die ene grappige anekdote, of juist samen te huilen om het gemis. Dit verbindt, maar het biedt ook troost. Het helpt je ook herinneren dat je niet de enige bent die rouwt. Soms merk je dat er vanzelf rollen ontstaan. Misschien ben jij degene die anderen opvangt, zoals de oudste in een gezin vaak onbewust de zorgende rol op zich neemt. Dat is oké, zolang jij ook iemand hebt die er voor jou is. Een partner, een vriend of een coach. Ook dit kan helpen in het proces van loslaten.
Het moment van sterven is vaak intens en kwetsbaar. In zo’n moment kan loslaten moeilijk worden. Zo zag ik bijvoorbeeld eens hoe een dochter onafgebroken tegen haar stervende moeder sprak: herinneringen ophaalde en haar vervolgens geruststelde met de woorden ‘het is oké, je mag gaan’. Ik merkte dat de moeder op deze manier niet los kon laten. Het praten hield haar vast, hield het moment van loslaten tegen. Soms is het juist in die laatste fase nodig om niet te blijven praten of zoeken naar woorden, maar om even stil te zijn. Om het loslaten toe te laten zonder woorden, want het is vaak juist de stilte en de nabijheid die het afscheid mogelijk maken.
Loslaten vraagt moed, tijd en soms ook wat hulp. In rouwcoaching is er ruimte om jouw verhaal te vertellen, om je gevoelens te ordenen en om stil te staan bij de band die je had met de degene die jij mist. Samen kijken we hoe je verder kunt, op jouw manier en op jouw tempo. Loslaten is geen eindpunt, maar een manier om verder te leven met het gemis.
Heeft u vragen of wilt u weten wat ik voor u kan betekenen? Schroom dan niet om contact op te nemen.